Adwent
„Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu. W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomka sprawiedliwego; będzie on wymierzał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W owych dniach Juda dostąpi zbawienia, a Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie. To zaś jest imię, którym ją będą nazywać: »Pan naszą sprawiedliwością«”.
(Jr 33,14-16)
1 grudnia Kościół Katolicki rozpoczyna Adwentem nowy rok liturgiczny. Nazwa “adwent” wywodzi się od łacińskiego słowa “adventus” i tłumaczy się jako przybycie, zbliżanie się, nadejście. W Kościele Adwent od samego początku był oczekiwaniem na przyjście Chrystusa, zarówno w sensie Wcielenia (Święta Narodzenia Pańskiego), jak i powtórnego przyjścia (Paruzja).
Adwent, z punktu widzenia liturgii Kościoła katolickiego, można podzielić na dwa okresy:
– od początku adwentu do 16 grudnia (czas szczególnego oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na końcu czasów),
– od 17 grudnia do 24 grudnia (czas bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego).
Jest to okres oczekiwania w ciszy i przygotowania na wejście Chrystusa do naszego codziennego życia.
Podczas tegorocznego adwentu będziemy mogli poznać wyjątkowego człowieka – kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski, który 6 grudnia 1976, na zakończenie jubileuszu św. Franciszka w Warszawie, wypowiedział następujące słowa:
“Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! […] Pan jest blisko!” (Flp 4,4-5). Radość ze świadomości, że Pan blisko jest. Mówi się o współczesnym człowieku, że jest pozbawiony radości, chociaż ma mnóstwo rozrywek. Szuka ich, lecz na każdej z nich się zawodzi, po każdej jest smutniejszy. Ogarnia go zniechęcenie, deflacja psychiczna. Radość bowiem można mieć z Boga, który jej pragnie dla swoich dzieci. Gdy zabraknie w duszy naszej Boga, nie będziemy umieli się radować ani weselić. Od Franciszka możemy uczyć się prawdziwej radości, do której wzywa nas nieustannie w okresie adwentu Kościół Chrystusowy słowami liturgii. (…)
Stąd hasło tegorocznych rorat:
„Radujcie się, Pan jest blisko!”
Symbole i zwyczaje Adwentu
Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Nazwa rorat pochodzi od słów łacińskiej pieśni „Rorate caeli desuper” – tłumaczonej jako „Spuśćcie rosę niebiosa”. Są to msze święte ku czci Marii Panny, na pamiątkę tego, że przyjęła nowinę od archanioła Gabriela zwiastującego, iż zostanie Matką Syna Bożego. W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu – tzw. niedziela „Gaudete” (radujcie się). Obowiązuje w niej różowy kolor szat liturgicznych, który wyraża przewagę światła, a tym samym bliskość Bożego Narodzenia. Stąd również różowy kolor świecy na wieńcu adwentowym.
Wieniec adwentowy – wieniec w formie okręgu, składa się z zielonych gałązek choinki. Krąg wieńca oznacza wspólnotę oraz powtarzający się cykl życia. Zielone gałązki oznaczają życie i nadzieję. Na wieńcu umieszcza się 4 świece, które symbolizują 4 niedziele adwentu. Każdej kolejnej niedzieli zapala się następną świecę. Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na przyjście Chrystusa. Wiąże się to ze słowami Chrystusa, który określał siebie mianem “światłości świata”. Każda z nich jest symbolem darów ducha:
– pierwsza świeca jest symbolem pokoju
– druga świeca jest symbolem wiary
– trzecia świeca jest symbolem miłości
– czwarta świeca jest symbolem nadziei
Świeca, tak zwana roratka – świeca ta umieszczana jest w pobliżu ołtarza jedynie w Adwencie. Symbolizuje Najświętszą Maryję Pannę, jest symbolem Marii, która niesie ludziom Chrystusa/Światłość. Biała lub niebieska kokarda, którą przepasana jest roratka symbolizuje niepokalane poczęcie.
Lampion adwentowy. Lampionami oświetla się pierwszą część mszy roratnej, podczas której w kościele przygaszone są światła i panuje symboliczna ciemność. Lampion jest symbolem przypowieści o roztropnych pannach, które z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Jezusa (Mt 25, 1-13)
Świece i lampiony tak często używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.
Adwentowe czytania mszalne są pełne nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa.