Pogrzeb
Modlitwa za zmarłych to rzecz święta i zbawienna (por. 2 Mch 12, 43-45)
„Życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Prefacja o zmarłych)
Prawo do katolickiego pogrzebu ma każdy ochrzczony, który do śmierci wytrwał w wierze i praktyce życia Kościoła. W parafii jest zwyczaj odprawiania Mszy świętej pogrzebowej z obecnością ciała zmarłego w kościele, takie prawo przysługuje wszystkim, którzy uczestniczyli w życiu wspólnoty kościelnej.
O śmierci osoby bliskiej, należącej do wspólnoty Kościoła Katolickiego, należy powiadomić parafię, do której należał zmarły, aby odnotować ten fakt w parafialnej księdze zgonów oraz ustalić miejsce i termin liturgii pogrzebowej.
Dokumenty wymagane przy zgłoszeniu pogrzebu:
- Akt zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego.
- Zaświadczenie od kapelana o udzieleniu sakramentu chorych i wiatyku, jeśli zgon nastąpił w szpitalu.
- Jeżeli osoba zmarła nie zamieszkiwała na terenie parafii należy dostarczyć z parafii zamieszkania (lub z miejsca przebywania: hospicjum, dom starości itp.) zaświadczenie od kapłana, że osoba była wierząca i może być pochowana zgodnie z rytuałem katolickim;
Do liturgii pogrzebowej należy:
– Msza św. pogrzebowa,
– obrzędy sprawowane na cmentarzu przed złożeniem ciała do grobu.
We Mszy św. uczestniczy cała rodzina, jeśli to możliwe – w sposób pełny, tzn. przyjmując Komunię św. Jak nakazuje Kodeks Prawa Kanonicznego regułą winien być zwyczaj odprawiania nabożeństwa pogrzebowego w kościele parafialnym osoby zmarłej (zob. KPK, kan. 1177, § 2).
W drodze wyjątku możliwy jest pogrzeb poza parafią. Należy wówczas poprosić w kancelarii parafialnej o pisemne pozwolenia na pogrzeb w innej parafii.
Obowiązek i pamięć chrześcijanina
Posługa wobec zmarłego jest obowiązkiem chrześcijanina, w ten sposób oddajemy cześć ciału zmarłego, które było świątynią Ducha Świętego. Uczestnicząc w obrzędach pogrzebowych największą naszą ofiarą jest pełne uczestnictwo w Ofierze Eucharystycznej za zmarłego przez przyjęcie Komunii świętej. Po spełnieniu obowiązku pozostaje pamięć, która przejawia się w zachowaniu żałoby, odmawianiu modlitwy w intencji zmarłego, odwiedzaniu miejsca spoczynku, dbanie o to miejsce, jak również zamawianie intencji mszalnych za zmarłego. Msza święta sprawowana nie tylko w okresie żałoby, lecz również w innych okolicznościach, np. z okazji imienin bądź w rocznicę śmierci stanowi najdoskonalszą formę modlitwy za zmarłych. Znaną formą wyrażania pamięci o zmarłych są także msze gregoriańskie. Nazwa ta pochodzi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego, który wprowadził ten zwyczaj odprawiania Mszy Świętych przez 30 dni, co ma uwolnić zmarłego od cierpień w czyśćcu. Naszą pamięć o zmarłym wyraża także nabożeństwo wypominkowe i światło lampki nagrobnej, będące symbolem Jezusa – Światłości świata, które świeci także w ciemności, w ten sposób przypominając nam światło wieczne, które świeci wszystkim ufającym Chrystusowi.