Siostry Michalitki

Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła o popularnej nazwie Michalitki swoimi korzeniami sięga końca XIX w., kiedy to do podkarpackiej wioski o nazwie Miejsce (późniejsze Miejsce Piastowe) przybył, po kilkuletnim pobycie w Turynie u św. Jana Bosko, dziś już błogosławiony Ks. Bronisław Markiewicz. – charyzmatyczny kapłan o czułym i wrażliwym sercu na los biednych i opuszczonych dzieci. Historia Zgromadzenia Sióstr Michalitek wpisana jest w dzieje Kościoła, naszej Ojczyzny i polskiego społeczeństwa. Specyfiką wszystkich powstających wówczas dzieł było zespolenie idei narodowej, idei odrodzenia religijnego z pracą społeczną: wśród ludu, przez lud i dla ludu.

Całe życie sióstr przeniknięte jest duchem uwielbienia Boga. Tę postawę uwielbienia doskonale określa modlitwa Ojca Założyciela: Oto jestem Panie, aby Ci hołd złożyć, wielbić, miłować, dziękować, aby z aniołami Tobie towarzyszyć. Centrum życia i najważniejszym wydarzeniem każdego dnia jest Eucharystia. Jest to czas współofiarowania siebie razem z Chrystusem Bogu Ojcu. Niepokalana Maryja jest dla nas Panią i Mistrzynią życia wewnętrznego. Jej oddajemy się całkowicie, naśladując postawę Służebnicy Pańskiej ustawicznie zatopionej w Bogu i zatroskanej o zbawienie dusz.
Głównym patronem wspólnoty jest św. Michał Archanioł pierwszy obrońca chwały Bożej i zwycięstwa prawdy.
Podstawą życia sióstr są dwie zasady: „Któż jak Bóg” oraz „Powściągliwość i Praca”. Zasady te zobowiązują do umiłowania Boga nade wszystko i szukania Jego chwały przez realizowanie dobra, sprawiedliwości i miłości. Powołaniem Sióstr Michalitek jest ukazywanie Chrystusa światu, a szczególnie dzieciom i młodzieży przez wychowywanie w zasadach wiary oraz w duchu powściągliwości i pracy.
Siostry Michalitki na wzór swego Patrona dążą do duchowego poznania, kontemplacji i adoracji Boga. Również „bezkrwawym bojowaniem”, czyli modlitwą i ofiarą walczą o królestwo Boże w sercach ludzi, zwłaszcza dzieci i młodzieży. W tym celu wraz ze św. Michałem Archaniołem i Chórami Aniołów trwają codziennie przed Najświętszym Sakramentem polecając Bogu Kościół i Ojca Świętego, kapłanów, dzieci i młodzież, tych, którzy pogrążeni są w różnych nałogach i zniewoleniach oraz modląc się w powierzonych intencjach.

Siostry w Klimkówce

W Parafii pw. Św. Michała Archanioła w Klimkówce, siostry Michalitki posługują od października 1974 roku. W tym to roku pierwsze dwie siostry zamieszkały w domu ofiarowanym przez ks. Prałata Jana Waisa i p. Filomenę Skibińską – siostrzeńców śp. Ks. Rektora Kazimierza Waisa. Siostry opiekowały się Panią Dobrodziejką, jedna z nich angażowała się w pracę, jako opiekunka parafialna, a druga katechizowała dzieci przedszkolne, urządzała z nimi okolicznościowe przedstawienia i imprezy. Ponadto siostry przejęły obsługę kościoła, prowadziły kuchnię i ogród.
31 stycznia 1978r. m. Benigna Kot wystosowała do ks. bp Ignacego Tokarczuka prośbę o błogosławieństwo dla sióstr pracujących w Klimkówce, a tym samym o erekcję domu. Odpowiedź była natychmiastowa, bo jeszcze w tym samym dniu ks. biskup wydał pozwolenie na erekcję domu. Na prawne zatwierdzenie domu, zgodnie z przepisami Konstytucji, zgodę wyraziła Rada Generalna, jednak dopiero dnia 26 czerwca 1982r. Akt erekcyjny został wydany i podpisany przez m. Benignę Kot – przełożoną generalną i s. Euzebię Japoł – sekretarkę generalną, 18 sierpnia 1982r.
W 1983 r. siostry objęły katechizacją klasy od 0 do VIII, bez klasy drugiej. Od 1990 r. rozpoczęły pracę z dziewczęcą służbą liturgiczną, a od 1994r. pracę w przedszkolu, w porze letniej obsługiwały kościółek pw. Znalezienia Świętego Krzyża znajdujący się pod lasem.
29 czerwca 1989r. dom w Klimkówce stał się w całej pełni domem zakonnym. W tym właśnie dniu została poświęcona kaplica domowa, w domu zamieszkał Gospodarz – Pan Jezus w Najświętszym Sakramencie. Patronką wspólnoty została Matka Boża Nieustającej Pomocy, której obraz do kaplicy został sprowadzony od OO. Redemptorystów z Krakowa. Pierwszą mszę św. w nowej kaplicy sprawowali: ks. prałat Kazimierz Pańczyszyn (proboszcz i delegat ks. bpa Tokarczuka) i ks. kapelan Sióstr z Miejsca Piastowego Ferdynand Ochała. Na uroczystości poświęcenia kaplicy byli również obecni ks. dyr. Maksymilian Sowa, ks. Stanisław Kalisztan i ks. kanonik Karol Zarzyczny, a także Zarząd Zgromadzenia Sióstr św. Michała Archanioła, poprzednia przełożona wspólnoty w Klimkówce s. Dionizja Witkowska i dobrodzieje domu.
Od 1988r. do 1994r. w Klimkówce siostry prowadziły domowe ognisko przedszkolne, do którego uczęszczało od 15 – 25 dzieci. Wielokrotnie w miesiącach letnich organizowane były turnusy wakacyjne, na których odpoczywały dzieci i młodzież z całej Polski m.in. z Torunia i okolic Białegostoku.

W Klimkówce obecnie pracują trzy siostry.

S. Dorota Szkółka, która pełni funkcję przełożonej
S. Agata Stefaniak, która jest zakrystianką, opiekuje się kościołem parafialnym oraz posługuje w kościółku pw. Znalezienia Świętego Krzyża, który jest jednym z sanktuariów diecezji przemyskiej
S. Teona Milarczyk, która jest na zasłużonej emeryturze i w miarę swoich możliwości działała i pomaga w naszej Parafii. Wcześniej pracowała jako Katechetka w różnych Szkołach. Przybyła do nas z Parafii Wysoka Strzyżowska.

Z racji na położenie Klimkówki, piękną przyrodę i ciszę, przybywają tutaj niejednokrotnie na dzień skupienia siostry z innych placówek. Niektóre spędzają tutaj również po kilka dni corocznego urlopu.

Początkiem września do Kościółka Znalezienia Świętego Krzyża, pieszo pielgrzymują siostry z Miejsca Piastowego, wypraszając dar nowych powołań. Po Mszy św., w której uczestniczą w kościele Cudownego Krzyża, organizowana jest agapa przy ognisku i grzybobranie w okolicznych lasach.
Siostry mają więc przywilej pracy w miejscu „świętym”, bo takim jest malutkie sanktuarium Cudownego Krzyża, znajdujące się pod lasem, a zarazem w miejscu stanowiącym pewną atrakcją ze względu na klimat, czyste powietrze, ciszę i piękną przyrodę. Z wdzięcznością i radością podejmują codzienny trud, którym pragną pomnażać Bożą chwałę i nieść dobro naszym bliźnim.

Siostry przełożone:
1. s. Dionizja Witkowska – 1982 – 1988 r.
2. s. Marta Kołodziejczyk – 1988 –1994 r.
3. s. Reginalda Stokarska – 1994 – 2001 r.
4. s. Matea Bilik – 2001 – 2004
5. s. Angelina Mucha – 2004 – 2007
6. s. Agata Stefaniak – 2007 – 2013
7. s. Diana Jonczyk -2013 – 2019
8. s. Dorota Szkółka – 2019 – nadal

Ks. Bronisław Markiewicz, założyciel Zgromadzeń

Św. Michała Archanioła

Założyciel Zgromadzeń św. Michała Archanioła, ks. Bronisław Markiewicz (1842 – 1912) nawoływał do sprawiedliwości społecznej, trzeźwości, wypełnienia Kazimierzowych ślubów narodu i braterstwa ludów. Gorąco czcił Niepokalaną Królową Polski, był apostołem częstej komunii św. wiernych i wczesnej komunii św. dzieci. Przepowiedział papieża Polaka. W dramacie Bój bezkrwawy (wydanym po raz pierwszy drukiem w 1908 r.) napisał: Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie, kiedy dacie światu Wielkiego Papieża. Dla zaradzenia potrzebom społecznym opracował zwarty program wychowawczy oparty na zasadach: wiary, powściągliwości i pracy. Jako salezjanin pragnął jednego, aby być narzędziem przeniesienia idei ks. Bosko na terytorium ziem polskich. W Realiście o. Władysław Kluz napisał: Przed oczyma jego duszy stały niekończące się szeregi sierot polskich i dzieci bezdomnych… Pragnął dla nich zbudować miasteczko, gdzie by odnalazły dom rodzinny i gdzie byłyby szkoły, warsztaty, w których zdobywałyby w powściągliwości i pracy wiedzę i postawę obywatelską.

Święty Michał Archanioł był dla bł. Bronisława przykładem zachwytu i uwielbienia Boga, był wzorem głębokiej pokory i czystości serca, „ogniem miłości”, który zwycięża nieposłuszeństwo i bunt szatana. Bł. Bronisław nie poprzestawał tylko na podziwianiu tego świętego Archanioła. On go szczerze naśladował w zachwycaniu się Bogiem i w walce o Jego chwałę oraz w gorliwości o zbawienie dusz ludzkich. Zachęcając do kultu św. Michała, mówił: „Stójmy przy nim, dzierżącym zwycięską ręką chorągiew Krzyża Chrystusowego i pamiętajmy, że pod tą chorągwią idąc naprzód i walcząc, pokonamy szczęśliwie wszystkie zasadzki i napaści złego ducha, usiłującego nas zgorszyć, czyli zrujnować, jeżeli nie przez grzech, to przynajmniej przez prześladowania”.

Ksiądz Markiewicz wytyczył heroiczną drogę do świętości poprzez całkowite zaparcie się siebie i poświęcenie najuboższym.

Właśnie w Miejscu Piastowym założył pierwsze zakłady wychowawcze dla chłopców i dziewcząt. Gdy przybywało dzieci, przychodzili też i młodzi ludzie, którzy jak ks. Markiewicz chcieli poświęcić swe życie najuboższym, dając tym samym początki nowym zgromadzeniom zakonnym Księży Michalitów i Sióstr Michalitek

Ksiądz Markiewicz zmarł w Miejscu Piastowym 29.01.1912r., nie doczekawszy zatwierdzenia kościelnego założonych zgromadzeń.

Służebnica Boża M. Anna Kaworek Współzałożycielka, pierwsza przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Św. Michała Archanioła

Urodziła się 18.06.1872 r. w Biedrzychowicach k/Głogówka (ówczesny Friedensdorf) na Śląsku Opolskim. Już w wieku szkolnym zaczęło w jej sercu kiełkować ziarno powołania zakonnego. Choć istniało wiele żeńskich zgromadzeń zakonnych, nie podejmowała konkretnej decyzji. Dopiero informacja zasłyszana od salezjańskiego kleryka Piotra Sikory, o tym, że w Galicji ks. Markiewicz tworzy zgromadzenie zakonne, zadecydowała, że mając 21 lat podejmuje to Boże wezwanie. Młoda dziewczyna, szybko podchwyciła rytm bicia serca ks. Bronisława i połączyła z nim swe siły i zapał w służbie dzieciom. W 1897 r. wraz z pięcioma towarzyszkami złożyła na ręce ks. Markiewicza prywatne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, a w rok później śluby wieczyste.

Po uzyskaniu kościelnego zatwierdzenia Zgromadzenia, które nastąpiło 21 sierpnia 1928, to właśnie ona została wybrana jego pierwszą Przełożoną Generalną. Przez swą niezachwianą wierność dla idei Założyciela i trwanie u steru młodego zgromadzenia zasłużyła na miano Współzałożycielki. Wykazała się swoistym charyzmatem w spełnianiu funkcji przełożonej. Kierowała Zgromadzeniem aż do swej śmierci 30.12.1936 r., będąc dla sióstr wzorem wiary i czytelnym znakiem charyzmatu, by służyć ubogim i opuszczonym poprzez powściągliwość i pracę. W latach 1993 – 1997 na terenie archidiecezji przemyskiej trwał proces kanonizacyjny Sługi Bożej matki Anny Kaworek, który następnie przekazano do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie, otwarty 30.12.1997 r.

Modlitwa o beatyfikację Służebnicy Bożej Matki Anny Kaworek

Boże w Trójcy Jedyny,
uwielbiamy Cię za dar Twojej pokornej Służebnicy
Matki Anny Kaworek,
której serce rozmiłowane w Tobie rozpaliłeś ogniem miłości
do dziecka biednego i wszystkich potrzebujących
oraz dałeś Jej moc wiernego trwania pośród przeciwności.
Racz ukazać przez nią potęgę Twojej dobroci i miłości,
i obdarzyć Ją chwałą ołtarzy.
Przez Jej wstawiennictwo udziel nam łaski …
o którą prosimy Cię z ufnością. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

(Ojcze nasz … Zdrowaś Maryjo … Chwała Ojcu …)